|
Je hebt je aangemeld voor basis Engels bij Sarah, weet je nog? Dinsdag of donderdag? – Heer, – fluisterde ik terwijl ik verwoed de bladzijden omsloeg. – Ze hebben een “geschiedenis van westerse muziek”! Spelen ze daar muziek of praten ze er gewoon over? Hoe wordt muziekgeschiedenis onderwezen?! Om dit te doen, moet u notities kunnen lezen? Oh, kijk – “Oude handelsroutes van Centraal-Azië”! Kijk – “Golden Peaches of Samarkand”! Waar is deze Samarkand? Ik wil deze perzik! Of gaat het over een schilderij? Maar “Historische geologie”! “Historische geologie” ?! Luister maar: “De Himalaya rees op uit de oeroude oceaan van Tethys, en daarom vinden ze daar, tien kilometer boven zeeniveau, gefossiliseerde schelpen van twintig miljoen jaar oud!” Heer, word gek … Een heel universum van kennis ging voor mij open. Zoiets was me eerder overkomen, ik was niet klaar om deze catalogus onder ogen te zien. Ik heb daar niet over gelezen in romans. Niemand heeft dit ooit genoemd. En nu hapte ik naar adem. ‘Ja, de Liberal Arts School is iets voor jou,’ lachte de oudste aan de volgende tafel en keerde hoofdschuddend terug naar zijn boek. Liberal Arts School! En hoewel de algemene betekenis van de uitdrukking me ontging, klonk elk woord als muziek. Jaren later kwam ik in een tweedehandsboekhandel een vermelding van haar tegen in een boek over de opkomst van het onderwijs in de middeleeuwen. Europa kwam uit de donkere middeleeuwen tevoorschijn en de afstammelingen van de barbaren die Rome veroverden en de alfabetisering praktisch vernietigden, werden verliefd – waanzinnig verliefd – om te studeren (onder hen waren soldaten, monniken, generaals en zelfs keizers). Ze lazen de weinige overgebleven manuscripten opnieuw en wijdden soms hun hele leven aan het herstellen van Griekse en Romeinse meesterwerken uit fragmenten die in latere werken bewaard waren gebleven. Ik zou hun passie delen. Daar was ik zeker van. Als ik kon, zou ik monnik worden om manuscripten eerbiedig te herschrijven, zoals zij deden – vergelijkbaar met gebed. Zonder mijn stoel te verlaten, besloot ik dat ik vanaf die dag elk boek dat ik leuk vond met de hand zou gaan herschrijven. Gelukkig vergat ik al snel mijn bedoeling. Er stonden me zoveel verbazingwekkende ontdekkingen te wachten toen ik aan de universiteit begon dat elke beslissing die ik nam de beslissing van de dag ervoor overtrof, dus ik heb het boek nooit met de hand herschreven, hoewel ik op velen verliefd werd. Maar op mijn eerste dag op de universiteit was ik net zo enthousiast over de woorden “School of the Liberal Arts” als een barbaar die gretig de gewelven van middeleeuwse bibliotheken wilde betreden. Vriendinnen spraken me aan, maar ik hoorde ze nauwelijks. Toen ik mijn hoofd optilde en naar ze keek, voelde ik dat de tranen over mijn wangen liepen. De meisjes waren verbaasd. – Niet huilen! Wat is er gebeurd? “Ik weet het niet,” snikte ik. – Ik ben zo blij hier te zijn. Mijn vrienden keken elkaar verbijsterd aan, een van hen legde haar hand op mijn schouder. ‘Je bent vreemd, Barbara,’ zei ze zachtjes. – Je kunt je niet inschrijven voor een van deze cursussen, je moet, net als wij, vakken voor beginners volgen. Ga nu aan de slag, anders vlieg je hier weg voordat je de eerste lezing bereikt. Na een zorgvuldige afweging schreven de vrienden zich in voor lessen in vijf of zes vakken. Ik koos er tien. Ik heb er vijf gefaald, de andere vijf heb ik er amper uitgehaald. Studeren aan de universiteit bleek echt veel moeilijker te zijn dan op school, en om eerlijk te zijn begreep ik helemaal niet waar de examens voor waren. Het zou voldoende zijn om veel nieuwe verbazingwekkende dingen te leren. Na een paar jaar kalmeerde ik en raakte ik gewend aan de routine, maar hoe dan ook, als een andere professor iets onverwachts belichtte, kreeg ik soms tranen. Ik voelde dat ik me in een ongelooflijk universum bevond waar mensen van kennis houden omwille van zichzelf – en dit is mijn realiteit. Enige tijd na die eerste tranen in het café, kwam ik in een boekwinkel een kleine poster met een middeleeuwse gravure tegen: boven aan een trap, leunend tegen een boom, stond een man onder een heel laag, gebogen baldakijn, zoiets als een plafond met een gat. De man stak zijn hoofd door het gat en staarde met opgetogen verbazing naar de sterrenhemel. Deze poster is nog bij mij. En tot op de dag van vandaag ga ik, waar mogelijk, naar lezingen op het college naast waar ik mezelf vind. Onderwerpen? Het maakt helemaal niet uit, zolang de leraar maar goed is. En alle onderwerpen zijn interessant voor mij. Hoe ik uiteindelijk mijn schitterende universiteit leidde |
| https://www.vindazo.be |
